«Heta nie ja abrała Babu Niuru, a jana mianie». Błohierka raskazała, čamu stała tyktok-zorkaj u vobrazie viaskovaj žančyny
Błohierka Hanna Klincevič prasłaviłasia dziakujučy humarystyčnym rolikam u tyktoku pra Babu Niuru — žančynu ź biełaruskaj vioski. «Chočacca źbierahčy našu kulturu i pakazać jaje sučasnaj moładzi!», — kaža błohierka, jakaja ŭ vobrazie dušeŭnaj babuli ŭvasobiła blizkija i rodnyja joj tradycyi, piša «Źviazda».
Chto takaja Baba Niura?
«Napačatku ja zrabiła paradyjny rolik pra viaskovych babul. Heta videa raźlaciełasia na vializnuju aŭdytoryju. Ludzi pačali pisać u kamientaryjach, što treba babuli jašče chustku, adpaviednuju spadnicu. Tak razam z padpisčykami my stvaryli Babu Niuru — zborny vobraz. Mocnaja ducham viaskovaja žančyna, na jakoj trymajecca ŭsio: chata i dzieci. Jana pavinna być u kursie ŭsich padziej», — apisvaje svajho piersanaža Hanna.
Adzieńnie dla zdymak znajści było prosta. Hanna pryjšła da svajoj babuli, i jany razam pačali šukać chustki i spadnicy pa šufladach. Ciapier kalekcyja vobrazaŭ vielmi vialikaja. Jość i lubimaja chustka, u jakoj Hanna zdymajecca čaściej za ŭsio. Siniaja, z roznakalarovymi kvietkami — padarunak siabra na dzień naradžeńnia.
«U mianie takoje adčuvańnie, što heta nie ja abrała Babu Niuru, a jana mianie, — uśmichajecca Hanna. — Byccam by jana zaŭsiody była častkaj majho «ja».
Da trynaccacihadovaha ŭzrostu ja žyła ŭ nievialičkim ahraharadku Traby Iŭjeŭskaha rajona Hrodzienskaj vobłaści. Vyrasła siarod miascovych tradycyj, kali za stałom na Vialikdzień źbirajecca ŭsia siamja z 40 čałaviek. I majo dziacinstva — mora pazityŭnych, niezabyŭnych emocyj. Z bratam chadzili na rybałku, biehali ŭ les, katalisia na sankach zimoj. Ja hanarusia, što naradziłasia ŭ vioscy! Nazaŭsiody ŭ sercy zachavała smak babulinych piražkoŭ z kapustaj. Jašče nidzie nie kaštavała smačniejšych».
«Ruchacca tolki napierad!»
Hanna vychoŭvałasia ŭ vielmi tvorčaj siamji. I z malenstva «davała kancerty» susiedskim babulam: i skakała, i śpiavała. U pačatkovaj škole vučyłasia ŭ etnakłasie, dzie vykładali narodnyja tancy, teatralnaje mastactva, śpievy. Zacikaŭlenaja dziaŭčynka nie prapuskała repietycyj.
«Akramia hetaha, zajmałasia sportam. Lubimym urokam była fizkultura. Na adnych školnych spabornictvach duža chacieła pieramahčy, biehła z usich noh. I amal na finišy ŭpała. A napieradzie była jašče adna dystancyja. Nie zdałasia, sabrała ŭsie siły i pabiehła ź pierabintavanymi nahami. Tady mianie i zaŭvažyła budučaja trenierka, zaprasiła ŭ Lidu ŭ vučylišča alimpijskaha reziervu».
Potym dziaŭčyna vučyłasia ŭ vučyliščy alimpijskaha reziervu ŭ Hrodnie. Paśla atrymańnia traŭmy pierajšła ŭ lohkuju atletyku na kidańnie mołata. Skončyła BDUFK i stała trenieram pa lohkaj atletycy. Z prafiesijnaha sportu Hanna pajšła, adnak pryznajecca, što palčatki i «miatałki» nie vykinuła. Ciapier błohierka choča adnavić treniroŭki ŭžo dla asałody i zdaroŭja.
«Sport navučyŭ mianie mnohamu: nikoli nie apuskać ruki i ruchacca tolki napierad. U sporcie, jak i ŭ žyćci, treba doŭha treniravacca, kab atrymać vynik. Prosta i lohka ničoha nie byvaje. Siońnia nie ŭdałosia — udasca zaŭtra».
«Baba Niura ŭsim jak rodnaja»
Niadaŭna Hanna Klincevič pieramahła ŭ biełaruskim realici-šou «Fabryka błohieraŭ». Udzielniki prachodzili roznyja kvesty, jeździli na zavody, spraŭlalisia ź ispytami i zdymali videa. «I ŭ chakiej hulali, i ŭ karoŭnikach byli», — dzielicca ŭražańniami Hanna. Častku hrašovaha pryza błohierka addała maleńkamu Arciomu Padjałoŭskamu, jaki zachvareŭ na mijapatyju Dziušena.
«Adrazu nastrojvałasia, što idu tudy pa vopyt i novyja znajomstvy. A hrošy dastanucca tamu, kamu jany sapraŭdy patrebny. Usio žyćcio pralacieła pierad vačyma, kali pačuła svajo imia ŭ finale! Vielmi rasčuliłasia. I adrazu viedała, što zakryju rachunak Arciomu Padjałoŭskamu z Mahilova. Jak maci razumieju, nakolki heta ciažka — kali dzicia chvareje. Spadziajusia, hrošy dapamohuć Arciomu stać zdarovym. A ja jašče paśpieju zarabić svaje miljony».
Niadaŭna Hanna vystupiła ŭ prahramie Andreja Małachava «Pieśni ot vsiej duši».
«Voś Baba Niura ŭžo i da Małachava dajechała! — śmiajecca jana. — Ja ŭžo navat bajusia ŭsłych kazać pra svaje mary: vielmi chutka jany ździajśniajucca! Chacieła pabyvać na radyjo — zaprasili, intervju davała, na telebačańni była. Što dalej? Maru, kab Baba Niura apynułasia na scenie teatra, bo ščyryja emocyi ludziej, ciopłyja pozirki ničym nie zamieniš».
Hanna była vielmi ździŭlenaja, kali daviedałasia, što roliki pra Babu Niuru hladziać u Amierycy, Ispanii, Italii, Kanadzie. Adtul błohiercy pišuć ciopłyja słovy: videa abudžajuć u ludziach uspaminy pra rodnyja miaściny. Hannu navat zaprašajuć u hości.
«A kudy mnie, babie staroj, jechać! — žartuje Hanna. — Atrymlivaju šmat ciopłych kamientaryjaŭ. Mnohija pišuć: «Ślozy na vačach. Vy viarnuli mianie ŭ dziacinstva!» Baba Niura ŭsim jak rodnaja. Heta ŭžo nie prosta humarystyčnyja videa, a štości bolš dušeŭnaje i važnaje».
«Nie źviartaju ŭvahi na chiejt»
Siužety dla rolikaŭ Hanna biare sa svajho žyćcia, z žyćcia maci, babuli, ciotki, susiedziaŭ pa vioscy. Kali jość natchnieńnie, usia siamja błohierki padklučajecca da zdymak. Niekatoryja historyi raskazvajuć padpisčyki z prośbaj zrabić ź ich videasiužety.
«Baba Niura — heta nie tolki historyi, a žyvyja emocyi, intanacyja, mimika. Usio ad dušy, ad serca! — dzielicca Hanna Klincevič. — Ciapier žyvu ŭ Minsku, adnak pra svoj rodny kut nie zabyvajusia. Starajusia pryjazdžać kožnyja vychadnyja. U vioscy adčuvaju siabie tak, byccam by znoŭ stała toj maleńkaj bieskłapotnaj Hannačkaj, i maci zranku pytaje: «Što budziem jeści?» Kaniešnie ž, blincy!»
Hanna hanarycca svajoj siamjoj. Jana zaŭsiody chacieła być padobnaj da svajoj maci Natalli Uładzimiraŭny. Biare ź jaje prykład i ŭ vychavańni čatyrochhadovaj dački Jevy.
«Hałoŭnaje — nie kryŭdzić dziaciej. Lubaja prablema zakančvajecca, kali abniać, padtrymać i skazać, nakolki lubiš. Vychoŭvać treba nie dziaciej, a siabie. Časta zaŭvažaju, što dačka kapiruje maje pavodziny. Jana taksama talenavitaja i tvorčaja dziaŭčynka. Upeŭniena, Jeva pieraŭzydzie mianie! Kali pojdzie ŭ škołu, zmoža vybrać luby tvorčy hurtok, a ja abaviazkova padtrymaju jaje zachapleńnie».
Doŭha ŭ Baby Niury zusim nie było chiejtaraŭ. Ale aŭdytoryja pastajanna raście — ź ciaham času stali źjaŭlacca i źjedlivyja kamientaryi.
«Nie ŭjaŭlaju, jakim niaščasnym treba być, kab znachodzić čas dla napisańnia abraźlivaha kamientaryja. Ja navučyłasia nie źviartać uvahi na chiejt. Viedaju, što ludziej, jakim padabajecca maja tvorčaść, značna bolš. Dla ich moj pazityŭ i emocyi».
Ciapier šmatlikaja aŭdytoryja chvalujecca, što Hanna Klincevič chutka zakinie Babu Niuru, tamu što ŭ jaje źjaviłasia šmat novych tvorčych prajektaŭ. Adnak chvalavańni biespadstaŭnyja. Błohierka płanuje palapšać jakaść videa, znachodzić novyja cikavyja łakacyi dla zdymak, kab adrazu pahłyblacca ŭ atmaśfieru rodnaj vioski.
Maładaja biełaruska zdymaje papularnyja tyktoki, u jakich imituje razmovy viaskovych babul
Rasijski tyktokier Azamat Ajtalijeŭ pryjechaŭ u Homiel, kab ździekavacca ź biazdomnaj žančyny
Školnica pierajechała z Padmaskoŭja ŭ Hrodna i raspaviadaje, čym adroźnivajecca Biełaruś ad Rasii
Biazdomny-erudyt, jaki źnik u Homieli, znajšoŭsia ŭ reanimacyi. Jon viadomy pa błohu papularnaha tyktokiera
Baćki dziaŭčynki, jakoj sabrali na lačeńnie amal 2 miljony dalaraŭ, vyrašyli nie rabić ukołu9
Kamientary
paciešyć tych "z uschodu" vobrazam byccam by niedalokaha viaskovaha žychara.
Jakaja hańba i kryvadušnaść. Ćfu.
I z restaranu Pajedziem-pajadzim fotki zapościć narmalova ŭ instu.
Narmalovaja takaja, baba niura